Van luchtvaart naar laadpaal

Het zaadje werd geplant tijdens een hoorcollege 'Sustainable Aerospace for Earth Development' tijdens zijn studie Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek. De spreker: Wubbo Ockels, 's lands eerste astronaut. Ockels liet een plaatje van de aarde zien, geschoten vanaf de space shuttle waar hij toen aan het werk was. 'De aarde is eigenlijk ons ruimteschip' vertelde de oud-astronaut. 'Kijk naar wat we nodig hebben om te overleven in de ruimte. En daar is die planeet, de aarde, die al die dingen voor ons heeft: zuurstof, water, noem maar op. Hoe speciaal is dat? En we nemen het allemaal voor lief.'

Het zette de student Roberto aan het denken. Het raakte hem. Even. Om daarna weer mee te gaan in de vaart der volkeren van zijn opleiding: vliegtuigen bouwen, solliciteren, werken. Opgehitst door studiegenoten die bij grote namen aanklopten, solliciteerde hij bij KLM, McKinsey en Fokker. Bij de laatste werd hij aangenomen voor een management traineeship. Om na twee jaar de werkvloer op gestuurd te worden: lease auto weg, veiligheidsschoenen aan, en aan de bak.

Nadat Fokker werd overgenomen in 2015 door GKN lagen de projecten waar Roberto aan werkte stil. Ineens had hij sinds lange tijd weer een moment om te reflecteren. Hij dacht weer aan Wubbo Ockels. 'Ik merkte dat ik me steeds vaker afvroeg waar ik me eigenlijk druk om maakte. Ik lees alles over klimaatverandering in de krant, en wat doe ik? Business jets maken voor rijke olie sjeiks. Het voegt níks toe. Het enige wat we echt nodig hebben op de wereld, is minder business jets. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat de luchtvaart weinig potentie heeft wat betreft verduurzaming. Er is geen alternatief voor vliegen, en de behoefte aan vliegreizen zal nooit minder worden.'

'Toen wist ik dat ik een nieuwe baan wilde. Uit de industrie, de duurzaamheid in. Op dat moment voor mij nog een enorm containterbegrip, maar ik dacht: dat zoek ik dan wel weer uit.'

Zoekende

Roberto dook eerst in de hoek van technisch projectmanagement, wat het meest overlap leek te hebben met zijn ervaring bij Fokker. Hij keek naar de fabricage en testing van zonnepanelen, maar streepte het toch weer door: hij miste de feeling met het product, maar ook de ervaring in de branche. En dus zocht hij verder in de windturbines. 'Ik keek rond in mijn netwerk wat ik vanuit het traineeship had opgebouwd, maar al snel merkte ik dat mijn CV met enkel traineeship en twee jaar projectleider niet zoveel waard was. Ik werd niet uitgenodigd voor gesprekken. En dus besloot ik met consultancy te gaan flirten: iets wat mij ook altijd wel interessant leek.'

Verder het containerbegrip in

Op dat pad bleek zijn gebrek aan ervaring in de duurzame sector minder relevant: zijn studie in Delft was voldoende, plus het feit dat hij analytisch vaardig was. Hij kwam uit bij Stevin Technology Consultants, waar hij klussen ging doen binnen de publieke infrastructuur. 'Ik hield me bezig met de overgang van gas naar elektriciteit, leerde wat voor impact dat heeft op het net, onderzocht hoe we met zijn allen minder kunnen gaan rijden, de rol van het OV en waar we kunnen overstappen op elektrisch vervoer. Maar ook zaken als onderhoud van bijvoorbeeld spoorwissels: als je dat goed aanpakt, ben je ook duurzaam bezig. Het containerbegrip 'duurzaamheid' begon op deze manier steeds meer vorm te krijgen.'

Al doende voelde hij steeds meer bij elektrisch vervoer en bijbehorende laadinfrastructuur. 'Een mooie crosslink tussen mobiliteit en energie' noemt hij het. 'De thematiek van de toekomststad sprak me aan, en het feit dat we in Nederland op dit front koploper zijn. Ik wist: als ik nu instap, dan pluk ik daar later de vruchten van en kan ik ook internationaal aan de slag. Bovendien: je hoeft hier niet veertig jaar lang zitvlees te kweken voordat je een expert bent, zoals in de luchtvaart. Ik zie in deze branche mensen die drie jaar na hun afstuderen al expert zijn.' Ondertussen genoot Roberto ook van de vrije sfeer die bij Stevin hing: alle ruimte voor persoonlijke ontwikkeling, veel vrijheid in werkuren en vakantiedagen en een transparant salaris.

Enter ENGIE

Na ruim twee jaar bij Stevin nam Roberto een sabbatical en reisde met zijn gezin de wereld rond. Hij dacht na over volgende stappen en bespeurde bij zichzelf een milde onvrede over zijn plaats in het geheel. 'Als consultant word je vaak ingevlogen als er al een probleem is. Je staat meer aan de zijkant, je hebt een assisterende rol. Ik wilde meer in het hart van de energietransitie zijn en meer uitvoerend aan de slag: leuk als de overheid iets bedenkt, maar hóe gaan we het doen? Daar wilde ik bij zijn.'

Via een oud-collega bij Stevin kwam hij in contact met de manager E-Mobility van ENGIE, een Franse multinational, actief in de productie, onderhoud en distributie van elektriciteit en aardgas. Het klikte meteen. Dat betekende wel dat hij afscheid moest nemen van het vrije sfeertje bij Sevin en in een meer corporate omgeving stapte. Hij begon als e-mobility consultant, waarvoor hij zich vooral bezighield met verduurzaming in zowel zakelijke als publieke omgevingen. Een technisch inhoudelijke functie, waarbij hij ook commercieel actief moest zijn. Na een paar maanden stroomde hij door naar de functie van manager Product & Business development, waarvoor hij leiding geeft aan het commerciële en technische team en meewerkt en -denkt aan innovaties binnen E-mobility.

Gas voor transitie

Net voordat Roberto bij ENGIE begon, legde in Frankrijk CEO Isabelle Kocher haar functie neer. Even daarvoor had zij de kolenfabrieken afgestoten en wilde ze hetzelfde gaan doen met de gascentrales. Maar voordat zij hier verder mee kon, raakte ze hierover in conflict met het bestuur en moest ze opstappen.

Roberto wist van deze situatie toen hij begon bij Engie en zag het met lede ogen aan.  'Ik had er in het begin wel moeite mee' zo legt hij nu uit. 'Maar inmiddels begrijp ik beter wat transitie behelst.  Het is niet zo zwart-wit; je kan niet van de ene op de andere dag iets anders gaan doen. Het is simpelweg technisch niet mogelijk om de transitie zonder gas te doen. Als we massaal met de zon en wind energie gaan opwekken, dan moeten we dippen op kunnen vangen met batterijen of andere buffers. Een gascentrale tijdelijk aanzetten kan ook een prima oplossing zijn. Het direct afschieten van gas vind ik eerder getuigen van een gebrek aan kennis over de energietransitie. Het hoort bij de stappen die we moeten gaan nemen.'

Beloftes waarmaken

Natuurlijk: een laadpaal is geen business jet. De luchtvaart mist hij nog wel eens, vooral de technische complexiteit. Maar binnen de laadinfrastructuur is er voor hem gelukkig nog genoeg te halen. Opsommend: 'Ik zou wel meer in het slim laden willen duiken, of meer de trading kant van energie op willen zoeken. Of een koppeling met zon maken, solar carports met daaronder laadpalen. Auto's ontladen, ook zoiets: daar wordt veel over gepraat, maar de techniek is nog niet zo ver. Zoveel beloftes, het lijkt me mooi om dat realistisch te maken.' Toch zit hij nu goed op zijn plek. 'Het mooiste aan mijn werk vind ik dat ik op dezelfde dag praat over laadinfrastructuur in Roemenië, schakel met de energie trading afdeling in Brussel én bepaal of ik volgend kwartaal vijftig of honderd laadpalen laat plaatsen in Utrecht. Die afwisseling in een snel ontwikkelde complexe industrie houdt me scherp. En het voelt ontzettend goed om impact te hebben op iets heel tastbaars als de openbare ruimte. Als ik door Utrecht rijd, zie ik letterlijk de laadpalen ontstaan die we met het team weken daarvoor daar hebben bedacht.'

Na een korte stilte, lachend: 'Maar mocht Elon Musk bellen voor een SpaceX avontuur... Ik weet niet of ik dat kan weigeren.'